Morze Jońskie swym turkusem przypominało mi to Karaibskie (choć wiosną jeszcze nie ta temperatura). Przyroda, zieleń, górzyste zbocza wokół, w które woda wlewała się swymi zatokami czyniły ten akwen magicznym. Grecy, radośni z natury, obecni w tu i teraz, pogodnie usposobieni, otwarci i bezinteresowni. Chciało się bardzo z nimi obcować. Już w pierwszym dniu odprawy na jachcie powitali moją szybką chęć załatwienia formalności: “hey, relax, then you need a cup of coffe, then enjoy your life. Paper later, common, you are in Greece!”.
Tak też zrobiłem i tego się trzymałam do końca wyprawy. Bo idealnie wpisywało się to w zasadę “il dolce far niente!”.
Miasteczka, do których wpływaliśmy, gdzie cumowaliśmy nasz jacht u nabrzeży pełnych kafejek, restauracji i sklepów tworzyły scenerię magiczną, niczym z filmu Mamma Mia! Mnóstwo kolorów, frywolności, spontaniczności, artystyczny eklektyzm, bez zadęcia. Kotwicowiska, gdzie zostawaliśmy na noc, na tyle nas urzekały, że w każdym chcieliśmy zostać dłużej, na conajmniej jeszcze jedną noc. I tylko myśl, że poprzednie było tak piękne, a to obecne okazało się jeszcze bardziej urocze popychała nas ku temu, by podnosić kotwicę.
Nie opowiem o miejscach, bo słowem nie jestem w stanie oddać ich pełni. Trzeba tam być i to poczuć. Gdybym miał np. opisać taką zatokę Lakka na północy Paxos, jedno z miejsc naszej wyprawy, z jej błękitem wody, urzekającymi greckimi zabudowaniami, jej wyjątkowym klimatem wśród wąskich, kolorowych uliczek, Greków popijających espresso przed klimatycznymi kafejkami powiedziałbym – oaza piękna, harmonii i spokoju. Pojedź tam!
A to tylko jedno z naszych odkryć.
Cieszy bardzo, że już niebawem ponownie poczujemy klimat wysp Morza Jońskiego 🙂